Wat is de Latijnse Unie?

De Latijnse Unie is in de eerste plaats een monetaire overeenkomst die in 1865 werd ondertekend en aanvankelijk vier landen samenbracht: Frankrijk, Italië, België en Zwitserland.

Bovendien werd deze gecreëerd onder impuls van Napoleon III, keizer van de Fransen, om een soort gemeenschappelijke munt te creëren. Het was een euro voor zijn tijd.

Ten eerste was de oom van Napoleon III, Napoleon I, in feite de voorloper van deze gemeenschappelijke munt. Dit door de Napoleon, de gouden munt van 20 frank, op te leggen aan het hele Franse Rijk en zijn bondgenoten.

Deze gemeenschappelijke munt, geërfd van de Franse Revolutie, legde immers het decimale systeem op dat bekend staat als de Germinale frank:

1 frank = 100 centimes
Bimetallist: goud en zilver zijn wettig betaalmiddel
Het legde massief zilver 900/1000 en 22-karaats goud als standaard op.

Deze Unie duurde tot de Eerste Wereldoorlog.

De laatste munt die de Unie sloeg, was die van België: 20 frank goud Albert I – zie website.

Wat zijn de grondslagen van de Latijnse Unie?

Het doel van het monetaire stelsel van de Latijnse Unie is de munteenheid in de ondertekenende landen te standaardiseren om deze wederkerig te maken.

Dankzij dit systeem kon men namelijk een munt van 20 Italiaanse lire of 20 Belgische frank in Frankrijk gebruiken. Dit omdat deze dezelfde waarde heeft als de 20 Franse frank en omgekeerd.

Het werkt zoals de euro vandaag: elk land slaat zijn eigen munt, met inachtneming van de monetaire verdelingen. Zo kan men de uitwisseling van munten binnen de Latijnse Unie mogelijk te maken.

Welke landen maken er deel van uit?

Naast de vier landen die zich aanvankelijk in 1865 hadden aangesloten: Frankrijk, België, Zwitserland en Italië, werd Griekenland in 1868 toegevoegd.

Er zij op gewezen dat later bilaterale overeenkomsten werden ondertekend met de volgende landen: Oostenrijk-Hongarije, Zweden, Rusland, Roemenië, Spanje, Vaticaanstad, San Marino, Liechtenstein, Monaco en Kreta.

Sommige landen zullen hun monetaire stelsel gewoon aanpassen aan dat van de Unie zonder het verdrag te ratificeren: Servië, Bulgarije, Venezuela, Peru, de Dominicaanse Republiek, Haïti, Argentinië, Brazilië, Chili en Luxemburg.

Andere landen maken de facto deel uit van de Unie omdat zij een koloniale status hebben: Tunesië, het Cherifische Rijk (Marokko), de Comoren, Congo, Puerto Rico en Eritrea.